We moeten altijd redelijk vroeg opstaan om op tijd in het ziekenhuis te zijn. Een ritje met de ‘matatu’ naar het ziekenhuis duurt al vlug zo’n drie kwartier, zeker tijdens de spitsuren. Eerst moesten we wat papierwerk in orde laten brengen. Dit papierwerk bestond voornamelijk uit het invitatieformulier dat wij aan de ‘chief administrator’ moesten afgeven. Daarnaast betaalden we ook 5000 KSh inschrijvingsgeld, of opleidingsvergoeding zoals men pleegt te zeggen. In ruil werd een officieel document opgemaakt met de tijdsperiode van onze stages. Op het eerste zicht is dit een formaliteit, niet hier in Kenia! ‘The machine’ bleek kapot te zijn. We moesten dan maar in de namiddag om deze documenten komen. Om niet met lege handen terug te keren, hebben we ze maar voor alle zekerheid de volgende dag gaan ophalen. Hoe een eenvoudige opdracht, heel wat voeten in de aarde kan hebben! Alles gebeurt hier ‘pole pole’ (zeer langzaam, op het gemak), dus liever morgen dan vandaag nog.
Daarna werden we door Willem rondgeleid in het ziekenhuis. Het Coast Provincial General Hospital is een ‘community hospital’ waar alleen maar de armen komen. Iedereen zit of ligt in de gang te wachten op zijn medische zorgen. De meeste ‘wards’ zijn overbevolkt en er is meestal ook weinig medisch personeel voor handen.
Het operatiekwartier is niet echt gesofisticeerd te noemen. In Europa zijn we op dat gebied echt wel verwend. Het operatiekwartier wordt hier als het ‘Center of Excellence’ (naam die boven de ingang staat) benoemd. Dit wekt toch wel een apart gevoel bij me op, eens te meer ik de exacte context van deze benaming niet goed weet te plaatsen. Ironie of naïviteit? Hier zullen Aad en Jaap een belangrijk deel van hun stage doorbrengen. Willem loopt zijn stage op de ‘casualty’, de spoedafdeling. Een triage-systeem wordt gehanteerd. Eerst krijgen de ‘nurses’ en ‘clinical officers’ de patiënten te zien, daarna eventueel de ‘interns’. De eindverantwoordelijkheid ligt bij de ‘medical officers’ en het vaste artsenpersoneel, de ‘consultants’. Ik zal later nog wel eens deze rangorde verder toelichten! De artsen verkiezen in de meeste gevallen in een privékliniek te werken. In dergelijke kliniek worden ze rijkelijk betaald. Ze vergaren een loon naar Europese normen. Het is nu misschien enkel belangrijk dat je weet dat deze mensen een verschillende opleiding gehad hebben. Maarten en ik zullen onze stage verrichten op ‘labour ward’. Dit gebouw wordt ‘Millennium Wing’ genoemd. Deze afdeling van het ziekenhuis is voornamelijk een tertiair centrum, waarmee ik bedoel dat veel zwangere vrouwen die hier komen één of andere zwangerschapscomplicatie doormaken. Op het gelijkvloers vindt de ‘assessment’ plaats. De hoogzwangere wordt hier gehoord en onderzocht. Men schat de duur van de zwangerschap. Hoe ligt de foetus? Hoe zijn de harttonen? Is er reeds arbeid? Zo ja, in welke fase? Enkel de vrouwen in de actieve fase van hun arbeid (ontsluiting van meer dan 3 cm) en zij bij wie de zwangerschap voor complicaties zorgt, bijvoorbeeld hoge bloeddruk, vervolgen hun weg naar de verloskamers. De rest mag enkele uren later terugkeren en wordt dan opnieuw beoordeeld. Op de eerste verdieping bevindt zich de ruimte waar men keizersneden uitvoert. Naast dit gebouw bevinden zich nog twee andere gebouwen, namelijk één voor de prenatale begeleiding en diagnostiek en één voor de postnatale opvang van moeder en kind.
We maakten ook kennis met Dr. Mandaliya. Dit is de anatoom-patholoog van het ziekenhuis en een zeer verstandig en welbespraakt man. Hij zal ons in de toekomst elke dinsdag en donderdag een uurtje onderwijzen in een ‘tropische’ topic naar keuze: malaria, TBC, HIV,…. Daarnaast stelde hij ons gerust en zei dat we met al onze vragen bij hem terecht konden, dag en nacht. Als we in contact zouden komen met de politie, moeten we maar vertellen dat we samen met Dr. Mandaliya werken en de problemen zullen dan wel opgelost geraken. Hij kan misschien ook wel enkele trips voor ons regelen (Mount Kilimanjaro, een safari,…). Een boeiende figuur!
In het ziekenhuis kan men ook lunchen op 2 verschillende plaatsen. Men vindt er enkel de plaatselijke keuken. Eetbaar en goedkoop!
Het Keniaanse Engels kan soms wel eens voor een obstakel zorgen. Het is niet het Europese Engels, andere uitspraak en klemtonen. Het patiëntencontact verloopt soms moeilijk omdat zij enkel het Kiswahili uitstekend beheersen en het Engels slechts met mondjesmaat! Ik had de artsen en verplegers misschien ook wel wat opener verwacht. Soms voel ik me een beetje een indringer. Dit zal hopelijk wel beteren in de volgende dagen en weken.
’s Avonds deden we onze inkopen in de ‘Nakumatt’, een zeer grote supermarkt. Het ligt op 5 minuutjes wandelen van onze verblijfplaats en men kan er praktisch alles verkrijgen. Een stukje ‘Europa’ in Kenia, zo zou men kunnen zeggen!
Daarnaast nog een nieuw gezelschapsspel leren kennen, Machiavelli.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten